Marina Gržinić (1958–) je filozofkinja, teoretičarka i umetnica sa sedištem u Ljubljani, Slovenija. Ona je istaknuta savremena teoretska i kritička figura u Sloveniji. Od 1993. godine zaposlena je na Institutu za filozofiju pri Naučnoistraživačkom centru Slovenačke akademije nauka i umetnosti (ZRC SAZU). Od 2003. godine radi i kao redovna profesorka na Akademiji likovnih umetnosti u Beču, Austrija.
Gržinić sprovodi inovativan rad u oblasti istraživanja kroz praksu, bavi se kolaborativnim video umetničkim projektima i od 1982. godine sarađuje sa Ainom Šmid, istoričarkom umetnosti i umetnicom, takođe iz Ljubljane.
Tokom 1980-ih u Ljubljani, Marina Gržinić je učestvovala u formiranju onoga što se danas prepoznaje kao ljubljanski alternativni ili subkulturni pokret, koji je razvijao nove umetničke prakse (poput videa i performansa), politički angažovane pokrete kao što su gej i lezbejska scena, kao i mnoge druge procese poput pank pokreta, koji su bili ključni za promišljanje položaja umetnosti i kulture u Sloveniji.
Teorijski rad Gržinić zasniva se na savremenoj filozofiji i estetici posle modernizma. Njeno delovanje usmereno je ka teoriji ideologije, teoriji tehnologije, biopolitici/necropolitici, video tehnologiji i transfeminizmu, u vezi sa političkim ciljevima dekolonijalnosti.
Gržinić je doprinela jačanju svesti o globalnoj kritičkoj filozofiji u Sloveniji, fokusiranoj na borbu protiv rasizma, kolonijalnosti i preispitivanje nekropolitike globalnog kapitalizma.
Učestvovala je u brojnim video prezentacijama i kustoskim projektima. Izbor njenih knjiga obuhvata: Novi feminizam: Svetovi feminizma, kvir i mrežni uslovi (uredila sa Rosom Rajtsamer, 2008), Nekropolitika, rasijalizacija i globalni kapitalizam: Istorizacija biopolitike i forenzika politike, umetnosti i života (sa Šefikom Tatlićem, 2014), i Granično mišljenje: Rasklapanje istorija rasijalizovanog nasilja (urednica, 2018).