Vladimir Tupanjac

Before and after 2000, 17 years later – study of the 3 “video-cases”, 60 min, Serbia, 2017

Kraj XX veka u Srbiji je obeležen gotovo traumatičnim istorijskim događajima. U godinama oko 2000-te nastaje i značajan broj umetničkih radova koji manje ili više direktno reflektuju i preispituju turbulentnu i često tragičnu ’realnost’ koja ih okružuje. Za generaciju umetnika rođenih 1970-ih stupanje na scenu najčešće je značilo dijalog sa formalnim i neformalnim institucijama umetničkog sistema, ali možda najpre preispitivanje’važnosti’ i ’potrebe za umetnošću’ u takvim istorijskim okolnostima, traganje za granicama ličnih i profesionalnih nesigurnosti i dilema i promišljanje sopstvenog identiteta u kategorijama privatnog i javnog, slobodnog i kontrolisanog, svakodnevnih kriza i istorijske i političke mitomanije. Na primerima radova Vesne Vesić, Nikolete Marković i Žolta Kovača i Miodraga Krkobabića koji nastaju u periodu između 1998 i 2001. videćemo različite postupke samo-pozicioniranja umetnika u odnosu na deo ovih pitanja i dilema. Pokušaćemo da prepoznamo i zajedničke elemente u njihovom govoru (u prvom licu) i da na taj način skiciramo ono što bi bio mogao da bude kolektivni identitet generacije koja stasava krajem XX i početkom XXI veka.